Kruispunt

Ooit gehoord van EHS? Ik inmiddels wel. En meer dan me lief is ook. Electro Hypersitiviteit. Stralingsgevoeligheid. En ik zit er sinds kort middenin, want mijn vrouw lijdt er aan.

Het komt niet helemaal uit het niets. Hester gebruikt als jaren een stylus om touchscreens te bedienen, omdat ze van echte aanraking het gevoel krijgt een brandblaar op te lopen. En we hebben ook al een hele tijd een eco-wifi router, eentje die minder sterk zendt, en waar een tijdklok op zit zodat hij ‘s nachts uit staat. Daardoor slaapt ze beter.

Maar sinds haar tweede zwangerschap is het erg snel bergafwaarts gegaan. Ze kreeg last van een heule hoop. Multi-problematiek noemen ze dat. Vermoeid, huismijt allergie, gevoelig voor harde geluiden, verergerde gluten- en lactose intolerantie, pijn in gewrichten, hoofdpijn, haaruitval, stralingsgevoeligheid… de lijst werd alsmaar langer.

Op zoek

In het begin denk je “verdorie, allergisch voor huismijt…”. Maar als die opeenstapeling van klachten steeds langer wordt, is het duidelijk dat er iets onderliggends niet klopt. Dan begint de zoektocht. En daar zitten we op dit moment middenin.

En je weet, als je gaat zoeken dan vind je altijd wel iets.

Zo vonden wij na wat zoeken met een endocrinoloog afwijkende schildklierwaarden die duiden op Hashimoto, een auto-immuun ziekte die op de schildklier slaat. Het medische antwoord daarvoor is schildkliermedicatie, dus dat is Hester nu aan het opbouwen. Dit is typisch iets wat meerdere klachten kan veroorzaken.

Wellicht spelen psychologische trauma’s uit Hester haar jeugd ook een rol. Deze kunnen op latere leeftijd nog altijd fysieke invloed hebben. Onder begeleiding van een specialist is ze met EFT (een soort fysieke EMDR, mocht dat je wel wat zeggen…) die nu aan het verwerken. Fijn in dit corona tijdperk, want EFT kan telefonisch :)

We horen ook van verschillende kanten dat Hester slecht met gifstoffen om kan gaan. Haar lever kan ze niet goed afvoeren. En “gifstoffen” zijn dan alles wat slecht is voor het lichaam — e-nummers, bestrijdingsmiddelen, chemische luchtjes in schoonmaakmiddelen, en straling dus. Ook hier zijn we aan het werk, met iemand die Functional Medicine toepast, en een Chinese acupuncturist. En we eten puur en biologisch.

En recent zijn we er ook achter gekomen dat gevoeligheid voor straling niet alleen een symptoom hoeft te zijn, het kan ook een oorzaak van multiproblematiek zijn. Aanpak hier is ons huis zo stralingsarm mogelijk maken, en op een gegeven moment ook verhuizen naar een beter geschikte locatie.

De aanpak

Zoals je ziet, er spelen een hoop dingen. Tegelijkertijd. Dat doen we nu bewust, omdat er een grote kans is dat ze hand-in-hand gaan. Hester haar lever & darmklachten zijn waarschijnlijk te verhelpen met Functional Medicine, maar dat proces wordt versneld als ze niet steeds nieuwe stress oppikt in de vorm van straling. We zijn nu aan het dweilen met de kraan open.

Hopelijk versterken de behandelingen elkaar dus ook. Hoewel een aantal van de behandelingen toch echt fysiek contact nodig hebben en dus moeten wachten tot het post-corona tijdperk. En andere “behandelingen”, zoals verhuizen, gaan niet over één nacht ijs.

Verkeerde afslagen

Ja, we hebben ook een aantal verkeerde afslagen gehad inmiddels. Zo was er het idee dat dit een gevolg was van de ziekte van Lyme. Die ziekte is erg moeilijk te diagnosticeren, maar het klachtenbeeld leek er op en de bioresonantie behandeling voelde in het begin goed. Na verloop van tijd vlakte dat positieve gevoel af en hadden we hier minder vertrouwen in.

Hester is ook aan een dieet gegaan om haar lever te reinigen en haar lekkende darm weer te herstellen. Maar gecombineerd met Hester haar lijf die slecht gifstoffen kan afvoeren (weten we nu) heeft dit dieet averechts gewerkt, en ervoor gezorgd dat Hester op een gegeven moment nog maar 48 kg woog. Erg weinig voor een vrouw van 1.76m.

Dieptepunt

In Februari 2020 was Hester al haar weerbaarheid kwijt. Ze woog nagenoeg niks, kon door allerlei overgevoeligheden ook niks eten om aan te sterken, sliep nauwelijks en werd constant aangevallen door elektromagnetische straling. Uitzichtloos. Ze vluchtte naar een tante die haar door de dip heen heeft geholpen met rust, regelmaat en reinheid. Even geen kinderen om voor te zorgen, een stralingsarm plekje buiten de stad, goed eten (ze is orthomoleculair voedingsdeskundige), ‘s ochtends yoga… Zij heeft ons weer op het goede spoor gezet, waarvoor eeuwig dank! Het was een mini retraite die Hester hard nodig had.

Voordat we onze stralingsvrije klamboe hadden, heeft hester in verschillende geïmproviseerde aluminium tentjes geslapen in de woonkamer Sindsdien wordt alsmaar duidelijker hoe heftig Hester reageert op straling. En hoe levensontwrichtend dat werkt. Ze kan al maanden geen winkel in. Instant headache en speldenprikken over haar hele lijf. En die headache ís er instant, maar blijft nog lang daarna hangen, als een soort wond die moet helen. Ze leeft in een nagenoeg sociaal isolement door vermoeidheid, en dat ze alleen met vrienden kan afspreken op plekken waar de stroom en telefoons uit staan. Even bellen (met de vaste telefoon) is ook lastig door kinderen overdag, en ‘s avonds stort ze afgepeigerd in bed. Dat sociaal isolement wordt versterkt door de onbekendheid met deze aandoening, en het onbegrip dat er daardoor bij familie en vrienden is.

Wat ook duidelijker wordt is dat dit een chronische aandoening is. Hopelijk wordt het iets minder, maar de verwachting is dat Hester de rest van haar leven stralingsbronnen zal moeten vermijden. De toekomst ziet er dan niet rooskleurig uit. Wat als Hester nu corona krijgt? Ziekenhuizen stikken van de straling, daar zal ze niet snel beter worden. Zal Hester wel volwaardig deel kunnen nemen aan het leven van onze kinderen? Kan ze naar ouderavonden, toneelvoorstellingen, eerste schooldag? En verjaardagen, het traditionele Kulker Kerstdiner, kraambezoeken, bruiloften…

Ik heb nu al regelmatig natte schouders van Hester die haar toneelgroep en haar werk mist. En dan constant geconfronteerd worden met een toekomst waarin je niet deel kan nemen aan het normale leven, dat is het dieptepunt waar ze nu in zit.

EHS dus…

De reactie die ik van veel mensen krijg als ik zeg dat Hester gevoelig is voor straling: “Heb je al placebo’s geprobeerd?”. Begrijpelijke reactie want dit is de consensus die er heerst — het is iets psychisch. Dat dacht ik in het begin ook. Maar ze voelt wel degelijk wat er is, en dat gevoel wordt ook steeds nauwkeuriger. Plotselinge hoofdpijn? Da’s hoogfrequente straling van wifi, dect of een zendmast. Benauwdheid in haar borstkas? Dan wordt er in de buurt gebeld. Speldeprikken over haar hele lichaam? Da’s laagfrequent, van elektriciteit. Dat laatste voelt ze dus ook bij een stopcontact waar geen apparaat op aangesloten is. Aan onze eettafel kreeg Hester vaak paniekaanvallen. De bouwbioloog die met z’n meetinstrumenten langs kwam mat daar inderdaad hoge EM velden. Bleek een provisorisch aangelegde stroomdraad naar de tafellamp, die niet geaard was. Stekker eruit, weg paniekaanvallen. Lesson learned — altijd aarden.

Als experiment hebben we een weekje overnacht in een natuurhuisje in de weerribben dat niet op het lichtnet zit aangesloten. Ook niet op riolering trouwens, maar dat is een ander verhaal. Toen Hester was bekomen van de slopende autorit ervaarde ze een stuk meer rust. Maar in de keuken was het nog altijd heftiger dan in de rest van het huis. Wat bleek, er zaten twee dikke batterijen (zo’n maatje groter dan AA) in de geiser. Toen we die uit huis deden, samen met alle andere batterijen, werd het weer wat rustiger.

Ik stond even met mijn oren te klapperen — hoe kan je nou last hebben van een batterij waar niks op aangesloten zit? Terugdenken heeft ze al vaker laten zien dat ze van een batterij kan voelen of die vol of leeg is. Dezelfde gevoeligheid, maar nu even x10.

Hoe langer we in de weerribben zaten, hoe fijner Hester het vond. Ze had geen last meer van krakende gewrichten, en kon -heel fijn- weer een paar kilometer fietsen met een kind achterop. Haar permanent gezwollen en gespannen buik nam weer een normale omvang aan, in plaats van het 4-maanden-zwanger formaat dat hij thuis al maanden heeft. Geen vieze darmgassen meer. Minder hoofdpijn en een heel stuk meer energie.

Is de oplossing zo simpel? Bron weg, klacht weg.

Zou dit het dan zijn? Is de oplossing in de basis zo simpel? Haal de straling weg en Hester wordt weer de oude?

Hoe we nu leven

In de afgelopen maanden hebben we ons huis steeds iets meer Hester-vriendelijk gemaakt. Er is een bouwbioloog langs geweest om te meten waar de grootste bronnen van straling zitten en hoe we die kunnen verhelpen, en de stichting EHS (Electrohypersensitiviteit) heeft ons ook een hoop tips gegeven.

We willen zo min mogelijk stroom in huis. Dus alle stoppen gaan uit, behalve de schuur waar twee vriezers staan. Overdag gaan de koelkast en 1 stekkerdoos in de keuken aan, daar komt m’n internet binnen. Aangezien ik thuis werk heb ik wel internet nodig — maar dan bedraad natuurlijk. Als Hester overdag even naar buiten gaat kan ik de vaatwasser en wasmachine aanzetten, en de afzuiging van de badkamer.

Het afschermen van de keuken is nog niet helemaal gelukt — daar grenst de meterkast aan en daar komt veel straling vanaf. Hester komt dus al een aantal weken niet in de keuken. Ik kook en geef haar bestek, bekers etc aan als ze het nodig heeft.

Zendmasten hebben we een overschot aan, hier midden in de randstad. Voor ‘s nachts hebben we een straling werende klamboe om ons bed heen hangen. Beneden komt er helaas heel veel hoogfrequente straling door de muur. Onze buren hebben daar hun Wifi en drie draadloze DECT telefoons staan. Aan onze kant van de muur hebben we aluminiumfolie geplakt met wat kamerschermen ervoor. Werkt niet 100%, en we hebben de buren voorgesteld om hun telefoon en router op onze kosten te vervangen voor stralingsarme versies. Maar het zijn 80-plussers die hier niet op zitten te wachten, zeker niet in corona tijd.

Inmiddels hebben we wel het hoogst haalbare voor ons huis bereikt.

Als Hester de deur uit gaat heeft ze straling werende kleding aan, broek shirt en muts. Dit schermt hoogfrequente straling aanzienlijk af, maar doet niks tegen laagfrequent, van elektriciteit. Nog steeds komt Hester al maanden niet in winkels. Dus ik doe de boodschappen en inkopen e.d.

‘s Avonds gaat Hester om 9 uur naar bed, waarna voor mij de administratieve avond begint. Hester doet niets digitaals, dus ik beheer haar whatsapp, e-mail, bankieren, zorgdeclaraties, belasting, etc. Mijn avonden zijn gevuld met contact onderhouden met beide families, vrienden en alle hulpverleners. En natuurlijk een hoop online dingen uitzoeken en kopen, en informatie printen voor Hester. En de keuken opruimen. Die eeuwige afwas. Als ik tijd over heb kan ik nog wat verloren uren werk inhalen.

Huizen zoektocht

Dit houden we niet eeuwig vol. We willen dan ook verhuizen naar een stralingsarme plek, naar een huis die we hier beter op kunnen inrichten.

Hiervoor hebben we Carolien Schooneveld gevonden, een geschenk uit de hemel. Zij heeft al 300+ mensen met EHS geholpen met het aanpassen van hun huis of het vinden van een nieuw huis. Samen met haar gaan we op zoek naar ons straling vrije droomhuisje, op behapbare afstand van de randstad.

Wat niet makkelijk is. Hester heeft een paar dagen geslapen in een stralingsarm huisje in Driebergen. Heerlijk huisje, maar zodra ze buiten kwam voelde ze de wifi signalen van de buren, en honderd meter verderop kwam de zendmast alweer in beeld. Idealiter wonen we dus in een groter stralingsvrij gebied, zodat Hester iig wat vrijer kan bewegen. Naar de basisschool en supermarkt bijvoorbeeld.

Die bestaan wel, in Drenthe. Daar staan telescopen en apparatuur van Defensie die stralingsgevoelig zijn, dus daar mag geen straling bij in de buurt komen. Het is een optie voor de korte / middellange termijn, maar we zijn nog niet helemaal verkocht aan permanent verhuizen naar Drenthe.

We kennen inmiddels ook verhalen van andere EHS’ers (tja je moet het een naam geven he…) die verhuisd zijn naar bijvoorbeeld Noorwegen, Portugal of Griekenland. Hopelijk gaat het bij ons niet zo ver komen, en blijven we in de buurt van onze dierbaren, en kan ik bij Q42 blijven werken. Want daar ben ik juist weer nieuwe avonturen aan het opstarten!

Wij kijken dus even niet voorbij de komende paar maanden. Eerst ergens een huisje huren, Hester op adem laten komen, en ons rustig beraden op de verdere toekomst.

Gelukkig ook goed nieuws, er begint steeds meer bewustzijn voor EHS te komen. Er zijn initiatieven om bij aan te sluiten, zoals stralingsbewuste woongemeenschappen. Dat zijn nog prille initiatieven en zal nog een tijd duren voordat we daar echt vruchten van kunnen plukken.

Wat zal de toekomst brengen?

Sowieso een Hester die er een stuk beter aan toe is! Maar waar we wonen, en hoe ons leven er dan uit ziet, dat is nu even een groot vraagteken. Dit is geen drempel waar we “even” overheen moeten, het is een kruispunt in ons leven. We gaan een andere weg inslaan. Zo snel mogelijk.

Meer info hierover?

Voor mij is het heel waardevol geweest om verhalen van andere mensen te horen. Hieronder een aantal filmpjes met hen aan het woord. Als eerste, een beetje een promo-filmpje voor Schooneveld Advies, maar hier het verhaal van een vrouw die jaren klachten had en die uiteindelijk te boven is gekomen door te verhuizen naar een stralingsarme plek:

Als je wat meer tijd hebt, een documentaire van Stichting EHS, waarin verschillende standpunten over stralingsgevoeligheid uiteen worden gezet:

En als je dan nog niet genoeg gezien hebt is er ook nog de documentaire Ubiquity, hieronder een trailer. De 56 min durende film kun je hier zien: https://www.npostart.nl/2doc/22-10-2018/VPWON_1273569

Een van de geïnterviewden, Per Segerback, is één van de ontwikkelaars van de smartphone bij Ericsson. Inmiddels leeft hij al 18 jaar in het bos.

Een mini-docu van EenVandaag https://eenvandaag.avrotros.nl/item/ziek-door-straling-slachtoffers-pleiten-voor-stralingsvrij-woongebied/

Nog wat leestips over straling:

• https://stralingsbewust.info/
• https://stichtingehs.nl/

Foto rapportage door de Volkskrant https://verhalen.volkskrant.nl/leven-met-ehs