Verhuisd!

Hoozah, we zijn verhuisd! En dat voelt … dubbel.

Regelmatig zeggen Hester en ik tegen elkaar “dit huis is een lot uit de loterij”. En zo voelt het ook. Het is een heerlijk huis met een gezellige woonkamer, een kantoortje, ruimte voor een trampoline (die er nog niet is…). En de omgeving is fantastisch. Prachtig wandelen, fietsen, skaten. Met de kinderen paddenstoelen zoeken of met de RC auto crossen. En om het af te toppen hebben Floris en Yune meteen een klik met twee buren die ook een jongen van 4 en meisje van 2 hebben. Mooier kan niet.

Maar we hebben zo naar dit huis toegeleefd, de verwachtingen waren zo hoog, dat het ook wel móest tegenvallen. Onbewust is dit huis toch symbool gaan staan voor een normaal gezond leven leiden. Voor een oplossing uit de penarie waar Hester in zit.

Voor de volledigheid, die penarie is electro hypersensitiviteit (EHS). Sinds een jaar wordt Hester onwel, in steeds toenemende mate, van straling. In het begin wifi, bluetooth en 3/4/5G, maar gaandeweg ook voor electrische en magnetische velden uit stroomcircuits, stopcontacten en batterijen. Ons leven in Leiden was niet meer vol te houden, dus afgelopen zomer hebben we 4 maanden op stralingsarme campings gestaan terwijl we een nieuw huis aan het zoeken waren.

En dat huis hebben we gevonden, gekocht en betrokken. Veni, vidi, vici. We doen er alles aan om dit huis zo geschikt mogelijk te maken voor Hester. Stralingswerende verf op de muren om de wifi van de buren af te schermen. Een deel van de electra in huis vervangen met extra afgeschermde kabels, en de rest gewoon doorgeknipt. De slimme thermostaat en slimme meter vervangen door domme varianten. Een straling werende klamboe om ons bed heen. En nog steeds zijn we selectief welke stroomkringen we aan zetten, en houden we het ‘s avonds veelal bij kaarslicht.

Gaandeweg wordt ons duidelijk hoe ons leven er de komende maanden uit gaat zien. Sinds gisteren (!) hebben we verwarming, en zijn we wat lampen aan het aansluiten, maar het wordt geen oase van licht. Grote apparaten als de was- en afwasmachine doen we alleen aan als Hester even de deur uit is, of onder de klamboe ligt. De koelkast hebben we nog nooit aan gehad hier, onze “koelkast” is nu een curver box in de tuin :)

Het meest heftige is Hester haar eigen beperkte mogelijkheden. Door haar gevoeligheden kan ze niet autorijden, dus een bezoekje bij haar vriendinnen of theatersportvereniging is niet mogelijk. Niet bij andere mensen thuis komen, geen boodschappen doen, nergens naar binnen. Dat maakt haar wereld erg klein, en zorgt er bijv voor dat als Floris bij de buren aan het spelen is, ik hem altijd op moet halen. Dat zijn de kleine dingen die het hardst aan komen - niet de school van je eigen kinderen binnen kunnen lopen, niet ergens een yogalesje volgen.

Het blijft allemaal nog wel turbulent, maar vanuit dit fijne huis in deze fijne omgeving, kunnen we weer verder op zoek naar manieren om Hester haar gezondheid te verbeteren. It’s all uphill from here. We hope.